سید جلال الدین اشرف

سید اعظم، قطب الاولیا، برهان الاتقیا، و امامزادۀ مغرب و مشرق، القابی است که به مقتضای مقام، در برابر نام وی می‌آورند. افزون بر این، برای او القابی چون سید جلال‌الدین اشرف، اشرف‌الدین، مرتضى و عبدالله نیز ذکر کرده‌اند؛ اما آنچه که مشهور است و در سراسر جنگ‌نامه (ادامۀ مقاله)، وی به آن لقب خوانده شده، حضرت سلطان سید ‌جلال‌الدین اشرف (ع) است.
در هنگام تعمیر بقعۀ جلال‌الدین اشرف در ۱۳۵۰ ش، لوحی پیدا شد که نشان می‌داد بنای اولیۀ این بقعه در ۳۱۱ ق / ۹۲۳ م و به دستور گوهر‌شاد خانم، دختر کیارستم، از خاندان شیعی آل بویه ساخته شده است. این بقعه در مرکز شهر آستانۀ اشرفیه قرار دارد و مرکزیت آن باعث شده است که بقعه محور توسعۀ شهر آستانه شود. حرم در طول تاریخ، چندین بار بازسازی شده و گسترش پیدا کرده که آخرین بار آن در ۱۳۵۰ ش بوده‌است. همچنین از ۱۳۸۷ ش، عملیات گستردۀ عمرانی در صحن و خود ساختمان آن شروع شده‌است. این حرم حدود ۰۰۰‘۱ تن خادم افتخاری از همۀ اقشار، شغلها و مقاطع تحصیلی دارد، که بیشتر کارهای مربوط به آن را برعهده دارند.

منابع:

مهدوی ۱۹۹، ۲۲۹ / جنگ‌نامه ۸ / بحر ۲۳۰ / غلامی امامزاده‌ها ۸۸ / همو تاریخ ۱۹۵-۱۹۶ / غلامی همان ۲۰۷ / همان ۱۳۸- ۱۳۹ / مهدوی ۲۳۵